Quéro voar

Sempre quixen pode voar. Un día ocorréuseme a idea de construír unha casiña de pouco peso, para así, poder agarrála cuns globos e elevarme, xa que vía imposible aprender a voar, porque non teño a capacidade para iso.
Por fin chegou o gran día, agarrei a casiña cos globos e conseguín voar alto, moi alto. De tan alto que voei, comecei a ter medo. Os veciños víronme e intentaron axudarme a baixar, pero non o consegueron.
Esperteime, só foi un soño.

O gran mago

Escoita aquí a música

Unha tarde calquera, eu estaba moi aburrida na miña casa, entón, pedínlle ao meu avó que me contara algunha historia, e él así o fixo:

Un neno, xa sabía perfectamente o que quería ser de maior: mago. Sabía que, si quería selo, tiña que empezar a practicar. Sempre estaba facendo trucos de maxia, incluso foi a unha escola donde lle aprenderon trucos de tódalas clases. Pouco a pouco foi aprendendo. Cada día enseñaballe todo o aprendido a súa nai. Estaban moi unidos, xa que recientemente o seu pai morrera tráxicamente traballando nas minas.
A súa nai gustáballe tanto ver ao seu fillo facendo trucos, que ela quixo intentálo tamén. E así foi. Ensaiaron duramente durante horas, días, meses...
Co paso dos anos acabaron traballando xuntos e convertíronse
en magos profesionais. Ían as mellores galas e festivais. Chegaron ao máis alto e así, fixéronse famosos.
Un día, tiñan unha celebración moi importante fóra do país e tiveron que ir en avión.
Todo ía ben ata que lles comunicaron que o avión tiña uns estranos movementos e perdía combustible.
O avión perdeu o control e acabaron tendo un accidente. Houbo moitos feridos e mortes, entre elas, a do mago. A súa nai perdera en pouco tempo as dúas persoas máis importantes da súa vida.
A muller decidiu...

Así remataba a primeira parte da historia.
O meu avó díxome que a continuaría noutra ocasión, xa que nese momento non podía rematala porque quedara ca súa moza.
Non quería facer esperar a unha dama.

Texto

Una multitud invisible tiembla ansiosamente espuma con fuerza.
Una sonrisa curiosa observa de pie nubes del amor.
Rostro esbelto insinua forzosamente penas de la infancia.
Niña nostálica sueña por fin chispas del amor.
Ojos viejos caen lejos de las nubes sin esperanzas.
Multitud invisible aprenden forzosamente noches sin esperanzas.

Xente

Un montón de xente. Cando se deu a volta non había ninguén.

Caperucita Roja.

Al pasar por un bosque encontró al señor lobo y le dijo que se había perdido. El lobo le indicó como se iba a casa de su abuela.
Caperucita vió que el lobo estaba en mal estado y tenía hambre y le invitó a casa de su abuela.
Cuando llegaron, la abuela al verlo, se asustó mucho y se desmayó. Al despertarse Caperucita le explicó quién era, y a partir de ahí se hicieron todos muy amigos.

El elefante y el pinguino.

Estaba rodeado de plantas. De repente el elefante pisó al pinguino.

Benvidos todas e todos a este blog.

Este é o meu blog. ¡Espero que vos guste moito!